آموزش مبانی شبکه قسمت سوم – سرویس نامگذاری دامنه یا DNS سرور

در ادامه مجموعه مقالات مبانی شبکه های کامپیوتری و در قسمت سوم از این سری مقالات به بررسی شیوه فعالیت DNS سرور بصورت مقدماتی می پردازیم . در قسمت قبلی از این سری مقالات به این مسئله اشاره کردیم که چگونه تمامی کامپیوترهایی که در یک شبکه قرار گرفته اند یک محدوده آدرس IP مشترک را استفاده می کنند . و همچنین به این مسئله اشاره کردیم که در صورتیکه کامپیوترها بخواهند با کامپیوتری در شبکه ای دیگر ارتباط برقرار کرده و تبادل اطلاعات بکنند ، این وظیفه مسیریاب است که داده ها را از یک شبکه به شبکه دیگر منتقل کند و برای مثال تبادل اطلاعات بین کامپیوتر شما و اینترنت را توسط یک مسیریاب یا روتر اینترنتی خانگی توضیح دادیم.

اگر مقالات قبلی را مطالعه کرده باشید متوجه شدید که در یکی از مثال های مقاله من به عنوان آدرس IP مقصد ، آدرس IP وب سایت انجمن حرفه ای های فناوری اطلاعات ایران را مثال زدم .برای اینکه مرورگر اینترنت یا بهتر بگوییم همان Browser شما بتواند به یک وب سایت دسترسی پیدا کند می بایست آدرس IP مورد نظر آن وب سایت را بداند و پس از اینکه آدرس IP مقصد را پیدا کرد توسط مسیریاب یا همان روتر مراحل مسیریابی انجام شده تا به مقصد مورد نظر دست بیابد . توجه داشته باشید با اینکه همه وب سایت هایی که در اینترنت هستند دارای آدرس IP هستند و شما در طی روز ممکن است چندین بار از وب سایت های مختلف بازدید کنید ، اما شاید یکبار هم مجبور نشوید آدرس IP مربوط به آن وب سایت را حفظ کنید و یا حتی بدانید . من در این مقاله قصد دارم به شما بگویم که چگونه اینکار انجام می شود و مشاده وب سایت ها بدون دانستت آدرس IP آنها چگونه ممکن است .

همانطوری که قبلا هم اشاره کردیم ، آدرس IP مانند آدرس خیابان است . قسمت شبکه آدرس IP نمایانگر قطعه شبکه ای است که کامپیوتر در آن قرار دارد و قسمت آدرس آن نمایانگر آدرس یک کامپیوتر منحصر بفرد در شبکه است . دانستن آدرس IP و شناخته شدن توسط پروتکل TCP/IP در حقیقت پایه و اساس برقراری ارتباط بین دو کامپیوتر در شبکه است .وقتی شما صفحه مرورگر اینترنت خود را باز میکنید و آدرس یک وب سایت ( URL ، اسم سایت یا Universal Resource Locator ) را وارد می کنید ، مرورگر بدون اینکه شما آدرس IP وب سایت مورد نظر را وارد کنید آن صفحه وب را برای شما باز می کند . خوب با توجه به حرفهایی که قبلا زدیم آدرس IP را در اینجا با آدرس پستی مقایسه می کنیم . شما نمی توانید صرف اسم یک شخص را بر روی کاغذ نامه بنویسید و آنرا درون صندوق پست بیندازید و انتظار داشته باشید که به مقصد برسد !! اداره پست تا زمانی که یک آدرس دقیق از مقصد نداشته باشید نمی تواند بسته پستی شما را به مقصد برساند . همی مفهوم ساده در خصوص بازدید از وب سایت ها نیز مصداق دارد .کامپیوتر شما تا زمانی که نتواند آدرس IP وب سایت مقصد را بدست بیاورد نمی تواند به آن دسترسی پیدا کند .

خوب کمی فکر کنیم ، اگر کامپیوتر ما بدون آدرس IP نمیتواند به مقصد مورد نظر برسد و همچنین ما در مرورگر خود آدرس IP را وارد نمی کنیم پس چگونه ارتباط برقرار می شود ؟ تبدیل نام های اینترنتی یا همان دامین ها به آدرس IP وظیفه اصلی DNS سرور است . در چندین مقاله ای که در این سری از مقالات آموزش شبکه در وب سایت قرار داده ام در مورد مسائلی همچون انجام تنظیمات مربوط به TCPIP مانند آدرس IP ، Subnet Mask ، و Default Gateway صحبت کردم . اگر به شکل الف دقت کنید خواهید دید که تنظیمات TCPIP بیشتر از آن چیزی است که تاکنون راجع به آن صحبت کرده ایم به ویژه تنظیمات مربوط به DNS سرور .

شکل الف : تنظیمات DNS قسمت مهمی از تنظیمات TCP/IP محسوب می شود .

همانطوری که در شکل الف مشاهده می کنید تنظیمات DNS سرور به عنوان قسمتی از تنظیمات TCP/IP مربوط به کارت شبکه محسوب می شود . این بدین معناست که کامپیوتر همیشه باید آدرس DNS سرور را داشته باشد. این آدرس IP که مربوط به DNS سرور است بسیار مهم است زیرا هیچ کامپیوتری بدون داشتن آدرس IP نمیتواند با کامپیوتر دیگری در شبکه ارتباط برقرار کند .

همه چیزهایی که گفته شد را در خاطر داشته باشید و ببینید که وقتی به یک وب سایت مراجعه می کنید چه اتفاقی می افتد . فرآیند از زمانی شروع می شود که شما مرورگر خود را باز می کنید و نام یا همان URL وب سایت را وارد می کنید . وقتی این نام را وارد می کنید مرورگر شما متوجه می شود که به تنهایی و تنها از روی نام وارد شده قادر به شناسایی مقصد مورد نظر نخواهد بود . بنابراین مرورگر نام درخواست داده شده را به آدرس DNS سروری که در تنظیمات TCP/IP به کارت شبکه اختصاص داده ایم منتقل می کند تا فرآیند تبدیل نام به IP انجام شود . DNS سرور برای خود دارای یک جدول مانند جدول دفترچه تلفن است که آدرس IP متناظر با هر نام وارد شده در آن قرار دارد. پس از دریافت نام DNS آدرس IP متناظر با آن نام را برای مرورگر ارسال کرده و پس از آن مرورگر قادر خواهد بود تا با وب سایت درخواست داده شده مورد نظر ارتباط برقرار کند .

خوب مراحلی رو که در بالا توضیح دادم خیلی خیلی ساده شده این مسئله بود برای اینکه شما درک اولیه رو پیدا کنید . DNS سرور در حالت معمول اگر آدرس مقصد رو در رکوردهای خودش داشته باشه برمیگردونه اگر نداشته باشه که معمولا همینطور هست نمی تونه آدرس رو برگردونه و مرحله دیگه ای رو برای پیدا کردن آدرس مقصد در پی میگیره. در 99 درصد موارد DNS سرور شما آدرس IP مقصد رو نداره و دلیلش هم کاملا منطقی هست ، اینترنت دنیای بسیار بسیار بزرگیه . میلیون ها وب سایت در اینترنت وجود دارند که ه روز هم به این تعداد اضافه میشه . تقریبا این امکان محاله که یک DNS سرور رکوردهای مربوط به تمامی وب سایت های دنیا رو در خودش داشته باشه که شما نیاز نداشته باشید به DNS سرور دیگه ای مراجعه کنید .

بیایید یک لحظه تصور کنیم که DNS سروری وجود دارد که تمامی رکوردهایی را که فکرش را بکنیم در خود جای داده است . فرض را بر این میگیری م که این سرور نه مشکل فضا و نه مشکل پهنای باند دارد و کاملا یک سرور فرضی است . اما یک نکته اینجا باز هم خود را نمایان میکند ، یک سرور چند درخواست تبدیل نام به آدرس IP را همزمان می تواند پاسخگو باشد ؟ آن هم تمامی درخواست هایی که در سطح اینترنت وجود دارد !!! نکته بعدی در اینجاست که وجود یک و تنها یک DNS سرور باعث می شد هکر های آن را مورد هجوم و حمله خود قرار دهند و تنها یک نقطه برای این همه هکر در دنیا کافیست تا اختیار کل اینترنت را در دست بگیرند !!

به همین دلایلی که گفتیم کمی فکر کنید و خواهید دید که دلایل منطقی و مناسبی برای توزیع شدن سرورهای DNS بر روی چندین سرور در اینترنت و تقسیم وظایف و همچنین عدم استفاده از یک DNS سرور تنها وجود دارد . یک سازمان بین المللی به نام ICANN وجود دارد که وظیفه مدیریت و ثبت نامهای اینترنتی را بر عهده دارد . به دلیل پیچیدگی . گستردگی مدیریت این نام ها و سرورها سازمان ICANN را وادار کرده است که وظیفه نگهداری از این دامنه های اینترنتی را بصورت توزیع شده در سراسر دنیا و بر روی سرورهای مختلف در بیاورد . برای مثال www.nic.ir وظیفه مدیریت و نگهداری کلیه دامنه هایی که دارای پسوند .ir میباشند را بر عهده دارد . در این حالت کلیه رکوردهایی که مربوط به پسوند .ir هستند توسط سرورهای شرکت یا سازمان www.nic.ir مدیریت و نگهداری می شوند .

برای اینکه روش کار را به درستی متوجه بشویم فرض را بر این بگیرید که وب سایت www.itpro.ir را می خواهید بازدید کنید . وقتی شما نام دامنه مربوطه یا همان URL را وارد می کنید مرورگر شما نام دامنه را به آدرس IP سرور DNS که در تنظیمات TCP/IP کارت شبکه به آن اشاره شده است انتقال می دهد . در بیشتر مواقع DNS سرور آدرس دقیق IP مقصد مورد نظر را در اختیار ندارد ، بنابراین درخواست شما را به سرورهای DNS مربوط به ICANN منتقل می کند . سرورهای ICANN هم ممکن است آدرس IP دامنه مورد نظر شما را در اختیار نداشته باشند اما میدانند که کدام DNS سرور آدرس IP دامنه مورد نظر شما را میزبانی می کند و شما را به سمت آن سرور هدایت می کنند . در اینجا سرورهای ICANN شما را به سرور میزبان دامنه هایی با پسوند .ir منتقل می کنند . سرور DNS مورد نظر آدرس IP مقصد درخواست شده را به سمت مرورگر شما ارسال می کند و شما می توانید وارد وب سایت مورد نظر شوید .

همانطوری که مشاهده کردید مراحل زیادی باید طی شود تا آدرس IP دامنه درخواست داده شده توسط کاربر توسط DNS سرور های مختلف بدست بیاید . برای اینکه هر بار که کاربر تقاضای دامنه ای تکراری را داد همین مراحل مجددا طی نشود ، کامپیوتر شما آدرس IP دامنه مورد نظر را در خود کش و ذخیره میکند و در مرحله دومی که درخواست همان وب سایت را از طریق مرورگر بدهید دیگر مراحل بالا طی نشده و مستقیما توسط آدرس IP به مقصد مورد نظر هدایت می شود و طبیعتا سرعت کار شما نیز بالاتر میرود . کش کردن آدرس IP مقصد برای تمامی آدرس ها و دامنه های اینترنتی انجام می شود و باعث کاهش استفاده از پهنای باند و کم شدن درخواست های DNS می شود .

نتیجه : در این مقاله به شما آموزش دادیم که روش کارکرد DNS و تبدیل نامها به آدرس IP به چه شکل است . همینطور در مورد فرایند تبدیل شدن نام به IP هم در ساده ترین شکل ممکن توضیحاتی را ارائه دادیم . این نکته مهم است که بدانیم ICANN و سرورهای DNS که میزبان دامنه های Top Level هستند برای اینکه ترافیک کاری را در بین خود تقسیم کنند از قابلیت های تقسیم کار بین سرورهای مختلف استفاده می کنند ، همانطوریکه اشاره کردیم که www.nic.ir میزبان دامنه هایی با پسوند .ir هستند که در ایران وجود دارند و کلیه دامنه هایی که دارای پسوند .ir هستند بر روی آن قرار گرفته اند . این فرآیند تقسیم کار باعث کاهش و سرویس دهی بهتر به درخواست های کاربران در خصوص تبدیل آدرس و نام به IP می شود .

منبع : ITPRO

آموزش نصب ویندوز 10 بر روی MAC

 

شما با نصب ویندوز ۱۰ بر روی مک خود با گروهی از ویژگی‌های جدید روبرو خواهید بود که قطعا برخی از این ویژگی‌ها برای شما جالب خواهد بود. ویندوز ۱۰ به مانند ویندوز ۸ از طراحی مبتنی بر کاشی‌ بهره می‌برد و برخی از ویژگی‌ها مانند منوی استارت بار دیگر به ویندوز بازگشته‌اند. ویندوز ۱۰ از یک مرورگر جدید و قدرتمند با نام اج استفاده می‌کند و از اپلیکیشن سویچر جدیدی بهره می‌برد که شاید برای شما به عنوان کاربر مک آشنا به نظر برسد.

 

پیش از این که به نصب ویندوز ۱۰ بر روی مک خود فکر کنید به این مساله که چرا باید این کار را انجام دهید فکر کنید و اینکه آیا مجبور هستید این کار را انجام دهید یا خیر؟ دقت کنید که اپل به صورت رسمی از اجرای ویندوز در مک پشتیبانی نمی‌کند و این مساله احتمال به وجود آمدن مشکلات مربوط به نصب درایورها را افزایش می‌دهد. وقتی ما تلاش کردیم که ویندوز ۱۰ را روی مک‌بوک جدید نصب کنیم، بعد از راه‌اندازی مجدد سیستم و ورود به ویندوز مشاهده کردیم (این مساله تنها یک بار اتفاق افتاد) که کیبورد و تاچ‌پد غیرقابل استفاده هستند. همچنین وقتی ویندوز ۱۰ را روی مک‌بوک پرو ۲۰۱۳ با موفقیت نصب کردیم وای‌فای غیرفعال بود. به خاطر داشته باشید احتمالا این چنین مشکلاتی برای شما نیز به وجود خواهد آمد.

از طرفی با نصب ویندوز روی مک‌بوک‌ها عمر باتری به شدت افت می‌کند و دیگر نباید روی عمر باتری بالای دستگاهتان حساب باز کنید.

برای بسیاری از این مشکلات قطعا راه‌حل‌هایی در آینده ارائه خواهد شد و باید تا رفع این مشکلات کمی صبور بود و از ویندوز ۸ استفاده کرد یا این که با وجود احتمال به وجود آمدن مشکلات گفته شده،  ما را در مراحل نصب ویندوز ۱۰ همراهی کنید.

استفاده از ویندوز به صورت مجازی یا استفاده از بوت کمپ ؟

برای استفاده از ویندوز ۱۰ بر روی مک دو انتخاب خواهید داشت. شما هم می‌توانید از بوت کمپ استفاده کنید و ویندوز را روی بخشی از هارد خود نصب کنید یا اینکه ویندوز را به صورت مجازی اجرا کنید.

استفاده از هر یک از دو روش به استفاده شما از ویندوز باز می‌گردد. اگر استفاده غیر مستمر از ویندوز خواهید داشت و فقط به صورت موقتی قصد استفاده از آن را دارید بهتر است ویندوز را در محیط مجازی تجربه کنید. شما در این روش ویندوز را به وسیله اپلیکیشنی در خود Mac Os X اجرا می‌کنید. این اپلیکیشن‌ها به شما این امکان را می‌دهند که رابط کاربری ویندوز را در خود سیستم‌عامل مک تجربه کنید و برخی از نرم‌افزارها را نیز نصب کنید اما به دلیل اجرا شدن همزمان دو سیستم‌عامل شاهد افت سرعت و کارایی هستیم. اگر این مسیر را برای اجرای ویندوز ۱۰ انتخاب کرده‌اید استفاده از دو نرم‌افزار VirtualBox و Parallels به شما پیشنهاد می‌شود.

اگر قصد استفاده طولانی مدت از ویندوز ۱۰ دارید به شما پیشنهاد می‌شود از بوت کمپ استفاده کنید. در این روش تمام منابع سیستم (مانند رم و پردازنده) به صورت کامل در اختیار ویندوز قرار می‌گیرد. اگر قصد استفاده از بوت کمپ را دارید باید قسمتی از فضای هارد دیسک خود را برای ویندوز کنار بگذارید. مقدار این فضا بستگی به نوع استفاده‌ی شما دارد و شما دیگر قادر به تغییر آن نخواهید بود مگر آن که پارتیشن مورد نظر را پاک کرده و ویندوز را بار دیگر نصب کنید. در ادامه این مطلب قصد داریم با نصب ویندوز ۱۰ به کمک بوت کمپ آشنا شویم. قبل از هرچیز توجه کنید برای شروع کار نیازمند ایمیج ایزوی ویندوز ۱۰ هستیم.

ابتدا از داشتن فضای کافی بر روی هارد خود اطمینان حاصل کنید. بسیاری از کاربران مک برای انجام بازی ویندوز را روی مک خود نصب می‌کنند اگر شما نیز در این گروه جای دارید بهتر است تقریبا نیمی از فضای هارد خود را برای ویندوز کنار بگذارید. فلش مموری حداقل ۸ گیگابایتی خود را به مک وصل کنید و بوت کمپ را اجرا کنید و بر روی “Continue” کلیک کنید.

 

در این مرحله با صفحه‌ای با سه گزینه روبرو می‌شویم اگر برای اولین بار این کار را انجام می‌دهید سه گزینه را در حالت انتخاب شده رها کرده و با زدن بر روی “Continue” مراحل را ادامه می‌دهیم. مک شما تقریبا آماده ساخت دیسک بوتیبل و دانلود درایورها است. شما هنوز هم می‌توانید از کیبورد، ماوس و تاچ‌پد استفاده کنید. توجه کنید که این درایورها مربوط به ویندوز ۸.۱ هستند و ممکن است در استفاده از آن‌ها با مشکلاتی روبرو شوید.

به شما اخطاری در مورد فرمت شدن درایو داده می‌شود. اگر با از دست دادن اطلاعات روی درایو خود مشکلی ندارید مراحل را ادامه دهید. بوت کمپ فایل‌های ویندوز را کپی کرده و دیسک بوتیبل را خواهد ساخت. بعد از این کار، بوت کمپ از شما میزان فضایی که برای ویندوز در نظر گرفته‌اید را خواهد پرسید.

کامپیوتر شما پارتیشن جدید را ساخته و درایورهای مورد نیاز را دانلود می‌کند و فلش مموری شما را در حالت بوتیبل قرار می‌دهد. کامپیوتر شما ریستارت خواهد شد و به احتمال فراوان وارد ویندوز خواهید شد. اگر سیستم بعد از ریستارت دوباره وارد OS X شد باید سیستم را یکبار ریستارت کرده و سپس دکمه “Option” را نگه دارید تا سیستم شما بار دیگر آماده شود. این مرحله ممکن است کمی طول بکشد.

بعد از ریستارت شدن شما سه گزینه خواهید دید؛ بوت EFI، ویندوز و مک. بوت EFI را انتخاب کنید و مراحل را تا جایی ادامه دهید که به دو گزینه “Upgrade” و “Custom install” برسید. با انتخاب custom و فورمت کردن درایوی که پیش از این پارتیشن‌بندی کرده‌ایم باید وارد صفحات مربوط به نصب ویندوز شویم. پس از اتمام نصب و ظاهر شدن والپیپر ویندوز مراحل کار شما به پایان می‌رسد.

آموزش دسترسی به بخش Downloads

 

بخش دانلود ها (Downloads) یکی از قسمت های مهم در رایانه و برای نت گردان است، تمامه عکس ها، فیلم ها، موزیک ها و تمامیه فایل ها با پسوند های مختلف پس از دانلود در این قسمت قرار می گیرند. اگر شما در برای دانلود از نرم افزار Internet download manager استفاده کنید، فایل های شما در چند فولد تقسیم بندی می شوند.

 

دسترسی به فایل Downloads در ویندوز

در تمامیه نسخه های ویندوز یک فایل به صورت پیشفرض جهت ذخیره تمامیه فایل های دانلود شده وجود دارد که برای دسترسی به آن می توانید از چند روش زیر استفاده کرد.

 

 

• منوی استارت را باز کرده و بر روی نام کاربری خود کلیک کنید، در پنجره باز شده فایل Downloads را مشاهده خواهید کرد.
• پنجره Windows Explorer را باز کنید. (برای این کار می توانید از کلید های ترکیبی Computer + E استفاده کنید) فایل Downloads در سمت چپ صفحه و در زیر مجموعه های “Favorites” و یا “Computer/This PC” باشد.
• در این روش با استفاده از کلید های ترکیبی Windows + R پنجره Run را باز کنید و سپس دستور پایین را در آن وارد کنید.
  

  downloads

شما ممکن است تعداد زیادی فایل را دانلود کرده باشید، به همین خاط پیدا کردن یک فایل فرا شما دشوار است، برای پیدا کردن فایل هایی که نام آن ها را می دانبد پس از باز شدن پنجره دانلود در قسمت Search، نام فایل مرود نظر خود را وارد کنید تا فایل های مشابه با این نام برای شما نمایش داده شود.

 

دسترسی به فایل Downloads در OS X

همانطور که در ویندوز محل پیشفرضی برای نمایش فایل های دانلود شده وجود دارد، در سیستم عامل مک نیز این فولدر موجود است. بای دسترسی به آن می توانید از روش های زیر استفاده کنید.

 

• کلیک بر روی فولدر Downloads در بخش Dock
• از منوی Go بر روی گزینه Downloads کلیک کنید.

 

برای پیدا کردن فایل های مورد نظر نیز می توانید در بخش Finder از قابلیت Search استفاده و فایل مورد نظر را پیدا کنید.

 

دسترسی به فایل Downloads در Chrome

ابتدا از منوی نرم افزار که با علامت (☰) نمایش داده می شود، بخش Downloads را باز کنید. همچنین می شود از کلید های ترکیبی Ctrl + J این کار را انجام دهید.

 

در این پنجره، تمامیه فایل های دانلود شده توسط مرورگر به صورت فهرست نمایش داده می شوند. شما می توانید با کلیک بر روی گزینه Show in folder پنجره محل قرار گیری فایل را باز کنید.

 

همچنین در بالای صفحه Downloads در مرورگر، گزینه ای با نام Open downloads folder وجود دارد که با کلیک بر روی آن محل قرار گیری تمامیه فایل های دانلود شده نمایش داده خواهد شد.

 

شما می توانید محل پیشفرض قرار گیری فایل های دانلود شده را نیز تغییر دهید، برای این کار از منوی برنامه وارد پنجره تنظیمات شوید. سپس در بخش Downloads بر روی گزینه Change کلیک کرده و سپس محلی که می خواهید فایل ها از این پس در آن جا ذخیره شوند را انتخاب کنید.

 

دسترسی به فایل Downloads در FireFox

برای دسترسی به فایل های دانلود شده در مرورگر FireFox بر روی آیکون دانلود موجود در بالای نرم افزار کلیک کنید.

 

سپس بر روی گزینه Show all Downloads کلیک کنید تا پنجره Downloads در مرورگر باز شود، از بخش Search می توانید فایل مورد نظز را پیدا کنید.

 

برای تغییر محل پیشفرض دانلود ها می توانید از صفحه تنظیمات در تب General در بخش Downloads بر روی گزینه Browse کلیک و محل مورد نظر را انتخاب کنید.

آموزش مبانی شبکه قسمت چهارم – مفاهیم Workstation و Server

در ادامه سری مقالات مبانی شبکه به بررسی تفاوت بین سرور و Workstation ای همان ایستگاه های کاری می پردازیم . در مقالات قبلی در خصوص سخت افزارهای شبکه و انجام تنظیمات مربوط به TCPIP صحبت کردیم . سخت افزارهای شبکه مانند کارت شبکه برای برقراری ارتباطات فیزیکی بین دو یا چند کامپیوتر در شبکه استفاده می شدند و این در حالی است که TCPIP زبان مشترک بین ایندو برای برقراری ارتباط است . در این مقاله بیشتر در خصوص کامپیوتر هایی که به شبکه متصل می شوند و انواع آنها صحبت خواهیم کرد .

حتی اگر در زمینه شبکه های کامپیوتری فعالیت نکرده باشید حتما با واژه هایی مانند ایستگاه کاری یا Workstation و همچنین سرور برخورد داشته اید . این اسامی بیشتر مرتبط با نقشی هستند که یک کامپیوتر در شبکه ایفا می کند و چندان ارتباطی با سخت افزارهایی که در آنها بکار برده شده است ندارد . برای مثال اگر کامپیوتری به عنوان سرور در شبکه معرفی شود لزوما کار سخت افزارهای خاصی که مربوط به تجهیرات سرور هستند بر روی آن ممکن است وجود نداشته باشد . شما ممکن است که یک سیستم عامل سرور مانند ویندوز سرور 2008 را بر روی یک کامپیوتر PC شخصی و کوچک راه اندازی و نصب کنید و از این به بعد این PC در نقش یک سرور در شبکه ایفای نقش خواهد کرد . اما همیشه در نظر داشته باشید که در شبکه های امروزی معمولا به خاطر بار کاری و پردازش های فراوانی که درخواست می شود ، از سخت افزارهایی خاص تجهیزات سرور استفاده می شود که معمولا آنها را به عنوان سرور در شبکه می شناسیم !! چیزی که ممکن است واژه سرور را در شبکه کمی مبهم کند کاربردهایی است که برای آن مطرح می شود ، واژه سرور از لحاظ فنی به این معناست که یک کامپیوتر در شبکه منابعی را در اختیار سایر کامپیوتر های دیگر شبکه قرار دهد . این کار را می تواند یک PC ساده و یا یک کامپیوتر به قدرت سخت افزاری بسیار بالا بگیرد . پس از اینجا نتیجه خواهیم گرفت که حتی اگر کامپیوتری در شبکه از سیستم عامل ویندوز XP هم استفاده کند اما بر روی آن پوشه یا پرینتری به اشتراک گذاشته شود به عنوان سرور در شبکه شناخته می شود . همه کامپیوترهایی که در شبکه وجود دارند در نهایت در یکی یا چند نقش در شبکه فعالیت می کنند که در این سه نقش خلاصه می شود :

• ایستگاه کاری یا Workstation ( بعضی اوقات به عنوان مشتری هم شناخته می شود )
• سرور یا Server
• پیر یا Peer

ایستگاه های کاری کامپیوترهایی هستند که در شبکه از منابع استفاده می کنند اما از خودشان نیز هیچ منبعی در اختیار شبکه قرار نداده و فاقد منابع اطلاعاتی می باشند .برای مثال کامپیوتری که در شبکه از منابع دیگران استفاده می کند و سیستم عامل ویندوز XP هم بر روی آن نصب شده اما بر روی خود هیچگونه پوشه یا پرینتر به اشتراک گذاشته شده ندارد این کامپیوتر در نقش ایستگاه کاری در شبکه فعالیت می کند . سرورهای کامپیوتر هایی هستند که صرفا به عنوان نقش میزبان منابع اطلاعاتی یا سرویس ها در شبکه فعالیت می کنند . هیچوست در شبکه یک شخص از سرور به عنوان کامپیوتری برای انجام دادن کارهای شخصی خود استفاده نمی کند . سیستم عامل های ویندوز سرور ( ویندوز سرور 2000 ، 2003 و 2008 ) محیط کاربری بسیار شبیه محیط کاربری ویندوز XP دارند . این ممکن است که شخصی نرم افزارهای شخصی خود را با داشتن دسترسی مجاز بر روی سرور نصب کند و کارهای شخصی خود را انجام دهد . اما اینکار باعث کاهش امنیت سرور ، کاهش کارایی و سرویس دهی به کاربران و همچنین تاثیر بسزایی در کاهش قابلیت اعتماد به سرور خواهد داشت .

آخرین نوع از سیستم هایی که در شبکه فعالیت می کنند با نام پیر یا Peer شناخته می شود . یک کامپیوتر در نقش Peer در شبکه هم در نقش سرور و هم در نقش ایستگاه کاری فعالیت می کند . اینگونه سیستم های کامپیوتری معمولا ویندوزهای XP یا سیستم عامل های کلاینت و کاربری استفاده می کنند و ضمن استفاده از منابع شبکه ای که توسط سایر کامپیوترها در شبکه به اشتراک گذاشته شده است خود نیز منابع را در اختیار دیگران قرار می دهند . در گذشته Peer ها فقط در شبکه های کوچک مورد استفاده قرار می گرفتند . ایده اصلی این بود که برای خرید سرورهای گرانقیمت هزینه نمیکنیم و به جای آن از کامپیوترهای موجود در شبکه در دو نقش سرور و ایستگاه کاری استفاده می کنیم . برای مثال هر کاربری می توانست برای خود فایل ها و پوشه هایی را که دارد در شبکه برای استفاده دیگران به اشتراک بگذارد . اگر کاربری بر روی سیستم عامل خود یک دستگاه پرینتر نصب شده داشت ، ضمن اینکه خود از این قابلیت استفاده میکرد برای دیگران نیز امکان پرینت گرفتن تحت شبکه را فراهم می کرد .

در شبکه های امروزی و سازمان های بزرگ دیگر از این امکان استفاده نمی شود و مهمترین دلیل آن مسئله امنیت اینگونه سیستم ها است ، Peer ها نمی توانند بصورت مرکزی مدیریت شوند و همین می تواند باعث نابودی یک شبکه شود . ویندوز ویستا قابلیتی را به کاربرانش می دهد که میتوانند با توجه به شبکه های قدیمی که بر اساس Peer کار می کردند ، گروه های کاری ایجاد کرده و منابع مشترک خود را در حالتی ایمن و بدون ایجاد مشکل در شبکه سرورهای خود به اشتراک بگذارند . این ابزار یا قابلیت به نام قابلیت همکاری یا collaboration شناخته می شود . خوب به این مطلب اشاره کردیم که شبکه هایی از نوع peer دارای مشکلاتی از قبیل عدم وجود مدیریت متمرکز و امنیت هستند . اما همیشه وجود سرورها و ایستگاه های کاری و همچنین مدیریت متمرکز دلیل ایمن بودن شبکه شما نیست . همیشه به یاد داشته باشید که یک سرور تنها یک سیستم است که بطور خاص برای سرویس دهی منابع در شبکه بکار می رود . در بسیاری از شرکت ها و سازمانها و حتی کشورهای مختلف دنیا سرورهایی وجود دارند که مخصوص کار مدیریت متمرکز و ارائه سرویس های امنیتی هستند.

برای مثال ویندوز سرور در دو نوع طبقه بندی مختلف در شبکه ایفای نقش می کند ، اول در نقش کنترل کننده دامنه یا Domain Controller و دومین نقش به عنوان سرور عضو یا Member Server مورد استفاده قرار می گیرد . در واقع هیچ چیز خاصی در مورد سرور عضو یا Member Server وجود ندارد . یک سرور عضو یا Member Server در حقیقت یک کامپیوتر است که ویندوز سرور بر روی آن نصب شده و به شلکه متصل شده است . یک Member Server میتواند به عنوان یک انبار فایل یا File Repository و یا بهتر بگوییم یک File Server و یا به عنوان Print Server در شبکه استفاده شود . Member Server ها همچنین به عنوان سرورهای نرم افزارهای کاربردی نیز مورد استفاده قرار می گیرند ، برای مثال شرکت مایکروسافت محصولی را به عنوان نرم افزار سرور ایمیل با عنوان اکسچنج سرور معرفی کرده است که میتواند در شبکه بر روی یک Member Server نصب شده و در شبکه به عنوان Mail Server فعالیت کند. در حقیقت Member Server ه میتوانند به هر عنوانی در شبکه مورد استفاده قرار بگیرند .

کنترل کننده ها دامنه یا بهتر بگوییم Domain Controller ها نقش خاصتری در شبکه ایفا می کنند . وظیفه Domain Controller ارائه خدمات امنیت و مدیریت متمرکز در شبکه است . من فکر میکنم که شما با مفهوم نام کاربری و رمز عبوری که برای ورود به سیستم ها در شبکه استفاده می کند تا حدودی آشنایی دارید . در شبکه های تحت سیستم عامل ویندوز ، Domain Controller وظیفه نگهداری کلیه تنظیمات مربوط به نامهای کاربری و رمزهای عبور و فعالیت های انجام شده در آنها را بر عهده دارد .

به شخصی که مسئول نگهداری شبکه است معمولا مدیر شبکه یا Admin هم گفته میشود . وقتی کاربری در شبکه نیاز به استفاده از منبع اطلاعاتی خاصی پیدا میکند درخواست خود را به مدیر شبکه ارائه میدهد و این شخص نام کاربری و رمز عبور برای کاربر متقاضی ایجاد میکند و سطوح دسترسی مورد نیاز شخص را نیز به وی ارائه میدهد تا بتواند از خدماتی که درخواست داده است استفاده کند . وقتی این نام کاربری و رمز عبور در اختیار کاربر قرار گرفت به محض اینکه این مشخصات توسط کاربر در سیستم وارد شود از طریق شبکه نام کابری و رمز عبور به Domain Controller منتقل می شود و Domain Controller نیز این مشخصات وارد شده را با پایگاه داده موجود خود مقایسه میکند و بررسی میکند که آیا مشخصات وارد شده معتبر است یا خیر و عملیات احراز هویت را انجام میدهد . به این فرآیند احراز هویت یا Authentication نیز گفته میشود . در شبکه های ویندوزی این فقط Domain Controller است که کار احراز هویت را انجام میدهد . البته که کاربران نیاز به دسترسی پیدا کردن به منابعی که بر روی Member Server ها قرار گرفته اند دارند ، اما این اصلا مشکلی نیست ، باید توجه داشته باشید که حتی سطوج دسترسی که برای منابع موجود بر روی Domain Controller ها وجود دارد در نهایت از مجموعه ای از اطلاعات امنیتی که توسط Domain Controller به آن ارائه می شود انجام می شود .

برای مثال ، تصور کنید که نام کاربری به اسم Mohammad داریم . من نام کاربری و رمز عبور خود را در سیستم وارد میکنم که توسط شبکه به Domain Controller منتقل می شود . وقتی Domain Controller من را احراز هویت کرد به من هیچگونه دسترسی به منابع را نخواهد داد !! او صرفا به من میگوید که شما همانی هستید که واقعا میگویید و یک کاربر معتبر از نظر بنده محسوب می شوید . وقتی شما درخوست دسترسی به منابعی که بر روی یک Member Server قرار گرفته است را میکنید کامپیوتر من یک Token یا بلیط دسترسی ایجاد کرده و آن را به Member Server میگوید که من از نظر Domain Controller کاربر معتبر و قابل اعتمادی هستم . Member Server به شما اعتماد نمیکند و صرفا Domain Controller را به عنوان مرجع انتخاب میکند و هنگامی که DC من را احراز هویت کرده باشد من در شبکه معتبر خواهم بود . و تنها در این صورت خواهد بود که با توجه به سطوح دسترسی که برای کاربر من در روی آن Member Server تعریف شده است من میتوانم از منابع موجود بر روی آن استفاده کنم .

نتیجه : باید متوجه شده باشید که فرآیند احراز هویت و دسترسی پیدا کردن به منابع شبکه اینقدر هم که ساده در بالا بیان شد نیست ، اما من سعی کردم ساده ترین حالت ممکن را برای شما آموزش دهم تا با مقدمات کار آشنا شوید . در مورد ساختار احزار هویت و دسترسی به منابع در مقالات پیش رو بصورت دقیقتر توضیحاتی ارائه خواهیم داد . اما الان فقط از شما میخواهم که همه چیز را در ساده ترین حالت ممکن در نظر بگیرید و مفاهیم اولیه را خوب متوجه شوید . در قسمت بعدی از این سری مقالات در خصوص Domain Controller و رابطه آن با Active Directoryخیلی بیشتر و دقیقتر توضیح خواهیم داد.

فعال سازی کامل ویندوز و آفیس خود با KMSpico 10.1.7 Final + Portable

 یکی از بهترین فعال ساز های ویندوز و مجموعه آفیس برنامه KMSpico است که مشکل خیلی از کاربرانی که داخل ایران از سیستم عامل ویندوز و مجموعه آفیس استفاده می کنند را حل می کند. با این فعال ساز حرفه ای می توانید ویندوز ۸، ویندوز ۸.۱ و آفیس ۲۰۱۳ را فعال کنید و البته لازم به ذکر است که این برنامه کارآمد به جز تمام ورژن های ویندوز ۱۰ ویندوز ۸ ویندوز ویستا و ویندوز ۷ و مجموعه آفیس ۲۰۱۰ و ۲۰۱۳ و ۲۰۱۶ را هم کرک می کند.برای راحتی کاربر رابط کاربری آسان و راحتی دارد که کاربر لازم نیست کار خاصی انجام دهد. تیم دانلودها امیدوار است این برنامه برای شما کاربران گرامی مفید واقع شود.

 

 

پسورد فایل :---------

نسخه نصبی

دانلود با حجم۳مگابایت | لینک کمکی

نسخه قابل حمل (Portable)

دانلود با حجم۴مگابایت | لینک کمکی